To spandrel blaszany kurtynowej ściany zewnętrznej po latach eksploatacji. Zdjęcie przedstawia zbliżenie spoiny  pomiędzy płytą a ramą, wypełnionej uszczelniaczem, prawdopodbnie poliuretanowym. 

 

Widoczne jest poziome spękanie spoiny, wynikłe z zaniku elastyczności wypełniacza i złej konstrukcji spoiny.

Płyta spandrela wykonuje silne ruchy termiczne w stosunku do ramy, nadwyrężając obwodową spoinę. Dodatkowo nastąpiła korozja stalowej płyty na obwodzie, efekt utrzymującej się w tym rejonie wilgoci, mechanicznego zużycia pokrycia antykorozyyjnego oraz być może również chemiczna niekompatybilność farby z materiałem wypełniacza.
Prawdopodobnie materiał wypełniacza wykazał ostatecznie lepszą przyczepność do farby, niż farba do blachy stalowej i słabsze połączenie ustąpiło dając wigoci dostęp do stali.

Produkt przemiany korozyjnej pęczniejąc rozsadził spoinę w niektórych miejscach, w innych doprowadził do utraty przyczepności.

Kątowy przekrój spoiny spowodował prawdopodobnie wcześniejsze zużycie głębiej położonych rejonów i spoina przez długi okres czasu zachowywała  szczelność.

Wiek tej spoiny może być szacowany nawet na trzydzieści kilka lat, biorąc po uwagę wiek budynku i brak śladów napraw. Byłby to niewątpliwy dowód na wysoką jakość materiałów budowlanych stosowanych w Ameryce.